آموزش ساخت و مدیریت بهترین تیم های کاری

تصور کنین وقت عمل قلب باز دارین. یک تیم از جراحان، پرستاران و تکنسین ها با هم میان و حتی ممکنه برای اولین بار باشه که همدیگرو میبینن و تجربه و عملکردشونو باهم هماهنگ میکنن تا یک عمل موفقیت آمیز داشته باشن. نتیجه ی عمل شما کاملا وابسته به اینه که اونا چقدر خوب باهم کار کنن. به این فکر می افتین که اونا فقط آدمن و واقعا چی باعث میشه که کار گروهیشون رو به خوبی انجام بدن. من ادی ادموندسون، استاد رهبری و مدیریت در دانشکده بازرگانی هاروارد، هستم. ده سال اخیر رو صرف کار با سازمان ها و بررسی نحوه انجام کار های پیچیده توسط کارکنان کردم و چیزی که فهمیدم اینه که سازمان ها کاملا به کار های گروهی وابسته ان و مرتبا تیم ها جایگزین گروه ها میشن. تو این دوره من تفاوت گروه و تیم ساختن رو براتون توضیح میدم و اینکه این دو از دید یک عضو گروه و رهبر گروه چه معنی ای دارن. من چالش های ایجاد تیم و یادگیری رو براتون توضیح میدم که بی شک تو سازمانتون باهاش مواجه میشین و همچنین راه هاییو بهتون میگم که طبق اونها میتونین مطمئن باشین که گروه هاتون هم یاد میگیرن و هم موفق میشن. پس بیاین شروع کنیم.

وقتی میگم "تیم"، اولین چیزی که به ذهن میاد چیه؟ احتمالا تیم ورزشی مورد علاقتون و دلیلش هم اینه که تیم های ورزشی نمونه ای عالی از ماهیت کلمه گروهن. اونا تعداد ثابتی آدمن که به هم وابسته ان و برای یک هدف مشترک مثل بردن بازی، کار میکنن. گروه یعنی یک تعداد محدود از افراد با اعضای مشخص در طول یک مدت زمانی. در سازمان های تجاری، گروه ها معمولا برای توسعه یک محصول جدید، پیاده سازی یک فن آوری جدید یا حتی تاسیس یک شرکت استفاده میشن و البته در ورزش هم که بحث بردن بازیه. در کل، یک تیم، گروهی از آدمها ان که اعضاش برای انجام کارشون به هم وابسته ان. من مدتی مشغول مطالعه تیم ها و سازمان ها بودم و متوجه شدم که طبیعت کار گروهی در سازمان های امروزی به طور چشمگیری در حال تغییره. برای اینکه متوجه منظورم بشین، یک اتاق اورژانس و یک مریضو که به این اتاق میره در نظر بگیرین و در یک مدت زمان کوتاه امیدواریم که یک گروه از متخصصان بالینی جمع بشن و سعی کنن بفهمن چیکار باید بکنن. حالا احتمال اینکه در بیشتر اتاق های اورژانس شلوغ، این گروه از افراد اصلا تا حالا باهم کار نکرده باشن و حتی اسم همم ندونن خیلی زیاده؛ پس این حیاتیه که هرکدومشون خیلی سریع مهارت هایی که دارنو برای مراقبت از اون مریض به کار ببرن. حالا ممکنه این یک نمونه بزرگ باشه، ولی به موقعیتای مشابه تو کار خودتون فکر کنین که لازمه با یکی که خوب نمیشناسینش همکاری کنین و کیفیت این همکاری، نتیجه ی موفقیت یا شکست پروژه رو برای تیمتون مشخص میکنه. در کل من ساختار های ممتاز و انعطاف پذیر تر کار گروهی رو میبینم. من آدم هاییو میبینم که همزمان تو تیمای مختلفن. تیم هایی با اعضای اصلی و اعضای ثانوی میبینم و در هر مورد، اونا باید به طور موثر باهم کار کنن؛ اونم بدون همکارای آشنا که مدت ها توی یک تیم باهاشون کار میکردن. این یعنی چی؟ یعنی آدم به جای کار گروهی توی تیمای ثابت و آشنا، باید توی کار گروهی با یه تیم جدید خوب باشه که این نیازمند برقراری ارتباط حتی بر خلاف میلتان و ساختن یک رابطه کاری خوب برای بالا بردن سرعت کاریه که دیگران توی تیم انجام میدن، باهاش مواجهن و یا سعی میکنن انجامش بدن. بعدش باید مشخص کنین که اهداف مشترکتون چیان تا بتونین با فکر های بکر تصمیم بگیرین و به جلو حرکت کنین. تیم ساختن ذاتا باعث بالابردن سرعت، همکاری موثر و یادگیری فرایند میشه. بهترین نتیجه وقتی به دست میاد که مردم باید باهم کار کنن و ایده ها، اقدامات و امکاناتشونو باهم هماهنگ کنن؛ برای همین وقتی تو فرایند یک گروه سهیمین، همواره در حال یادگیری هستین. البته تبادل کامل اطلاعات مهم ذاتا امکان پذیر نیست و واسه همین هربار باید انتظار مقداری پیچیدگی، عدم قطعیت و حتی بی نظمی کاملو تو فرایند داشته باشیم. تیم ساختن قابلیتیه که با تمرین میتونه به بخشی از طبیعتتون تبدیل بشه و گرچه چالش های واقعا سختی تو ساختن یک تیم جدید هست، ولی سود های زیادیم هم برای سازمان ها و هم برای افراد داره تا به این راه های جدید کار کردن تسلط پیدا کنن. آیا این روزا با راحت شدن سلسله مراتب و توزیع رهبری، دیگه نیازی به یک رهبری قوی نیست؟ اتفاقا میخوام استدلالی کاملا مخالف اینو بیارم. درواقع کار های یک تیم مثل ریسک پذیری، مقابله با اشتباهات و عبور از هر نوع مرزی در سازمان ها کاملا طبیعین. پس رهبری برای دستیابی به اونا بیشتر از همیشه نیازه.